One heart, one time.

Ik liet mijn hand langs de snaren strijken en de tonen klonken door de speekers. Ik opende mijn mond om de eerste regel van mijn liedje te zingen, maar de worden kwamen niet over mijn lippen. Hij hield me tegen om hier te zijn, om deze worden te zeggen. Hij wilde mij niet kwijt. Ik wilde van het podium af lopen. Zo weer terug naar mijn huis. Waar hij op me wachtte totdat ik terug kwam. Terug naar de normale wereld. Dit was de wereld van fans, geld en glamour. Maar zo was ik niet. Hij ook niet. Maar als ik nu naar huis ging zou hij daar niet zijn. Omdat hij zijn eigen muziek voort wil zetten. Dat is het enigste dat ons van elkaar scheid. Aarzelend keek ik naar de zijkant. Mijn manager stond me aan te moedigen, dat ik verder moest gaan met het optreden. Hij zag de blik in mijn ogen. Ik kon het niet. Er was iets wat me tegen hield. ik wist wat het was maar ik wilde er niet aan denken.

De laatste dagen van mijn tour waren het zwaarst. De gedachte alleen al dat ik hem weer zou zien, doet me pijn. Een pijn dat je niet zo snel zal voelen. Maar als je het voelt, weet je wat het is. Mijn telefoon ging en ik nam op. "Hallo?" Ik hoorde een lach die in een keer alle leegte in mijn hart vulde. "Hoi." Even dacht ik dat ik stopte met ademen en dat ik dood ging. Er viel een stilte. "Ik mis je." Bracht ik er met moeite uit en aan de andere kant klonk zacht gegiechel. "Justin, vergeet haar gewoon." Zei een meisjesstem en daarna werd er opgehangen. Mijn hart voelde weer leeg en verlaten. Hij had een ander. Sinds die dag waren alle dagen zwaarder dan normaal. Mijn manager sleepte me er doorheen. Zonder hem zal ik het niet hebben gehaald.

De auto stopte en ik stapte uit. Ik werd bijna verblind door alle flitsen die ik tegemoet kwam. Zonder enige gevoelens te tonen zette ik mijn Ray Ban op en wandelde de laatste paar meters naar mijn huis. De flitsen werden minder en ze waren allemaal verdwenen toen ik de deur achter me sloot. Mijn moeder kwam op me afgelopen en gaf me een knuffel. "Welkom thuis, schat." Ik knikte en liep door naar de keuken waar mijn vader met een kop koffie en de krant, aan tafel zal. "Hoi, schat. Hoe was het?" Ik haalde mijn schouders op. "Vreselijk." Mijn vader zette verbaasd zijn kop kofie neer en bekeek me van top tot teen. "Wat is er met jou gebeurt?" Ik maakte een gayhandje en giechelde heel even, onopmerkelijk. Mijn vader wist dat ik niets aan me hoofd wilde hebben, dus ging hij verder met lezen uit zijn krantje. Aan mijn ouders had ik niets. Mijn moeder dacht dat ik nog wat had met Justin en mijn vader dacht hetzelfde. Als ik zal vertellen dat het uit was, gingen ze totaal flippen.

Mijn gitaar had ik in mijn hand en ik liet mijn hand weer langs de snaren strijken. "Maybe it's better when you're with her, and not with meheeeeee." Ik keek naar de tranen die op mijn gitaar vielen. Er werd op de deur geklopt. Ik veegte mijn mijn mouw de tranen uit mijn ogen en probeerde op een normale toon te praten. "Binnen." Het lawaai van gekraak vulde de kamer. "Stoor ik?" Mijn maag maakte een sprongetje van misselijkheid. De stem klonk zo vertrouwd. De leegte in haar hart werd weer gevuld maar ze wist dat ze er niet veel mee kon. "Wat doe je hier?" Vroeg ik bot zonder enige emoties in mijn stem. "Ik," Ik keek even naar de deur. Het was de enigste uitweg. Of het raam, maar ik wilde mezelf het liefst niet bezeren.

"Ik wilde je zien. Ik miste je vreselijk." Mijn ogen werden gevult met tranen. Ik speelde wat tonen van mijn nieuwe deuntje op mijn gitaar. Zachtjes herhaalde ik de woorden die ik al eerder had gezegd. "Maybe it's better when you're with her, and not with meheeheeheee." Justin kwam naast me zitten en luisterde aandachtig. Mischien miste ik dit wel het meeste. De tijd die we samen doorbrachten. Langzaam kwam hij dichterbij. Zijn lippen voelde ik tegen de mijne. Even dacht ik dat ik droomde maar daarna vergat ik alles wat er om me heen bestond.

Nee. Schoot er door mijn hoofd. Ik duwde hem van me af. "Nee." Justin keek me aan. Hij leek het niet te begrijpen. Mijn hersens kraakten. Wil ik hem nog wel als,.. "Maar," Justin pakte mijn hand vast. "Je gaat vreemd," Voordat ik het wist was het eruit. Justin stond op. Hij leek boos en gekwetst. "Ik ga niet vreemd." "Herinner je je dat gesprek aan de telefoon dan niet. Zo'n wijf zei dat je me moest vergeten. En daarna begon ze over-happy te giechelen." Schreeuwde ik, zo snel als het maar kon was Justin uit mijn kamer verwdenen. Er klonk een harde klap van de voordeur en ik haaste me naar het raam. Hij liep met zijn skateboard in zijn hand over de stoep. Zijn hoofd hing naar voren. Ik had hem gekwetst. Hij zou me nooit meer willen. ik voelde me broekzak trillen en haalde er een telefoon uit. "Betsy." Zei ik piepend. "Het spijt me. ik had niet weg moeten gaan. maar," Het was Justin, de vertrouwde Justin. "Geeft niet." zei ik en begon te glimlachen.

Ik liep met mijn gitaar in mijn hand naar de tuin en ging onder een boom zitten. Mijn hand ging langs de snaren en ik begon een beetje te pingelen. "Klink anders," Betsy keek op, Nick stond in de deuropening. Langzaam liep hij naar me toe. "Hoe bedoel je?" "Gewoon, je oude werk klonk zo, anders." Ik haalde mijn schouders op en Nick ging naast me zitten. "Wat doe je hier eigenlijk?" Nick keek naar het witte huis, het huis waar ik in woonde.