one heart, one time englis

I ran my hand along the iron strings and the tones sounded by the cherry teat. I opened my mouth to the first line of my song to sing, but be did not pass my lips. He stopped me to be here, for they are saying. He did not lose me. I wanted to walk off the stage. So back to my house. Where he waited for me until I returned. Back to the normal world. This was the world of fans, money and glamor. But if I was not. He. But when I went home he would not. Because he continued to put his own music. That is the only thing separating us. Reluctantly I looked to the side. My manager allowed me to encourage me to proceed with the action. He saw the look in my eyes. I could not. There was something that stopped me. I knew what it was but I did not think. The last days of my tour were the hardest. The thought that I would see him again, hurting me. A pain that you will not feel as fast. But if you feel, you know what it is. My phone rang and I answered it. "Hello?" I heard a laugh every once in a void in my heart filled. "Hi." Just thought I stopped breathing and I was dying. There was a silence. "I miss you." I spent it with difficulty, and on the other hand, sounded soft giggles. "Justin, just forget it." Said a girl voice and then was hanged. My heart felt empty and abandoned again. He had another one. Since that day, all days heavier than normal. My manager dragged me through it. Without him I would not have met. The car stopped and I got out. I was almost blinded by all the flashes I responded. Without any feelings show I put on my Ray Ban and walked the final few meters to my house. The flashes were less and they were all gone when I closed the door behind me. My mother came over to me and gave me a hug. "Welcome home, honey." I nodded and walked into the kitchen where my father with a cup of coffee and the newspaper will at the table. "Hi, honey. How was it?" I shrugged my shoulders. "Terrible." My father put his head surprised kofie down and looked me from head to toe. "What is happening to you?" I made a gayhandje and giggled for a moment, onopmerkelijk. My father knew nothing of my head that I wanted, so he continued to read from his newspaper. To my parents had nothing. My mother thought I had some with Justin and my dad thought the same. If I will tell it out there, they totally freak. I had my guitar in my hand and I let my hand along the strings ironing. "Maybe it's better when you're with her, and not with meheeeeee." I looked at the tears that fell on my guitar. There was a knock at the door. I wipe my sleeve my tears from my eyes and tried to talk in a normal tone. "Inside." The crackling noise filled the room. "Am I interrupting?" My stomach jumped from nausea. The voice sounded so familiar. The emptiness in her heart was filled again but she knew she could not much with. "What are you doing here?" I asked bot without any emotion in my voice. "I," I glanced at the door. It was the only way out. Whether the window, but I would prefer not hurt myself. "I wanted to see. I missed you terribly." My eyes were filled at with tears. I played some notes of my new tune on my guitar. I quietly repeated the words I had said. "Maybe it's better when you're with her, and not with meheeheeheee." Justin came beside me and listened attentively. Maybe I missed this is the most. The time we spent together. Slowly he came closer. I felt his lips against mine. Moment I thought I was dreaming but then I forgot everything around me was. No. Shot it through my head. I pushed him off me. "No." Justin looked at me. He seemed not to understand. My brain creaked. Do I still like him, .. "But," Justin grabbed my hand. "You're weird," Before I knew it was out. Justin stood. He seemed angry and hurt. "I'm not strange." "Remember that conversation on the phone or not. Some woman told me that you had forgotten. And then she started to giggle over-happy." I shouted, as soon as it could but Justin was in my room weathered denen. There was a loud bang of the door and I hurried to the window. He walked with his skateboard in his hand on the sidewalk. His head hung forward. I had him hurt. He would never want me. I felt my pocket and pulled out a vibrating phone. "Betsy." Did I squeak. "I'm sorry. I had no way to go. But," It was Justin, the familiar Justin. "Never." I said and smiled. I went with my guitar in my hand and went into the garden under a tree. My hand went through the strings and I started a little haggling. "Klink else," Betsy looked up, Nick stood in the doorway. Slowly he walked towards me. "What?" "Just, you sounded so old work, different." I shrugged my shoulders and Nick sat next to me. "What are you doing here?" Nick looked at the white house, the house where I lived.

One heart, one time.

Ik liet mijn hand langs de snaren strijken en de tonen klonken door de speekers. Ik opende mijn mond om de eerste regel van mijn liedje te zingen, maar de worden kwamen niet over mijn lippen. Hij hield me tegen om hier te zijn, om deze worden te zeggen. Hij wilde mij niet kwijt. Ik wilde van het podium af lopen. Zo weer terug naar mijn huis. Waar hij op me wachtte totdat ik terug kwam. Terug naar de normale wereld. Dit was de wereld van fans, geld en glamour. Maar zo was ik niet. Hij ook niet. Maar als ik nu naar huis ging zou hij daar niet zijn. Omdat hij zijn eigen muziek voort wil zetten. Dat is het enigste dat ons van elkaar scheid. Aarzelend keek ik naar de zijkant. Mijn manager stond me aan te moedigen, dat ik verder moest gaan met het optreden. Hij zag de blik in mijn ogen. Ik kon het niet. Er was iets wat me tegen hield. ik wist wat het was maar ik wilde er niet aan denken.

De laatste dagen van mijn tour waren het zwaarst. De gedachte alleen al dat ik hem weer zou zien, doet me pijn. Een pijn dat je niet zo snel zal voelen. Maar als je het voelt, weet je wat het is. Mijn telefoon ging en ik nam op. "Hallo?" Ik hoorde een lach die in een keer alle leegte in mijn hart vulde. "Hoi." Even dacht ik dat ik stopte met ademen en dat ik dood ging. Er viel een stilte. "Ik mis je." Bracht ik er met moeite uit en aan de andere kant klonk zacht gegiechel. "Justin, vergeet haar gewoon." Zei een meisjesstem en daarna werd er opgehangen. Mijn hart voelde weer leeg en verlaten. Hij had een ander. Sinds die dag waren alle dagen zwaarder dan normaal. Mijn manager sleepte me er doorheen. Zonder hem zal ik het niet hebben gehaald.

De auto stopte en ik stapte uit. Ik werd bijna verblind door alle flitsen die ik tegemoet kwam. Zonder enige gevoelens te tonen zette ik mijn Ray Ban op en wandelde de laatste paar meters naar mijn huis. De flitsen werden minder en ze waren allemaal verdwenen toen ik de deur achter me sloot. Mijn moeder kwam op me afgelopen en gaf me een knuffel. "Welkom thuis, schat." Ik knikte en liep door naar de keuken waar mijn vader met een kop koffie en de krant, aan tafel zal. "Hoi, schat. Hoe was het?" Ik haalde mijn schouders op. "Vreselijk." Mijn vader zette verbaasd zijn kop kofie neer en bekeek me van top tot teen. "Wat is er met jou gebeurt?" Ik maakte een gayhandje en giechelde heel even, onopmerkelijk. Mijn vader wist dat ik niets aan me hoofd wilde hebben, dus ging hij verder met lezen uit zijn krantje. Aan mijn ouders had ik niets. Mijn moeder dacht dat ik nog wat had met Justin en mijn vader dacht hetzelfde. Als ik zal vertellen dat het uit was, gingen ze totaal flippen.

Mijn gitaar had ik in mijn hand en ik liet mijn hand weer langs de snaren strijken. "Maybe it's better when you're with her, and not with meheeeeee." Ik keek naar de tranen die op mijn gitaar vielen. Er werd op de deur geklopt. Ik veegte mijn mijn mouw de tranen uit mijn ogen en probeerde op een normale toon te praten. "Binnen." Het lawaai van gekraak vulde de kamer. "Stoor ik?" Mijn maag maakte een sprongetje van misselijkheid. De stem klonk zo vertrouwd. De leegte in haar hart werd weer gevuld maar ze wist dat ze er niet veel mee kon. "Wat doe je hier?" Vroeg ik bot zonder enige emoties in mijn stem. "Ik," Ik keek even naar de deur. Het was de enigste uitweg. Of het raam, maar ik wilde mezelf het liefst niet bezeren.

"Ik wilde je zien. Ik miste je vreselijk." Mijn ogen werden gevult met tranen. Ik speelde wat tonen van mijn nieuwe deuntje op mijn gitaar. Zachtjes herhaalde ik de woorden die ik al eerder had gezegd. "Maybe it's better when you're with her, and not with meheeheeheee." Justin kwam naast me zitten en luisterde aandachtig. Mischien miste ik dit wel het meeste. De tijd die we samen doorbrachten. Langzaam kwam hij dichterbij. Zijn lippen voelde ik tegen de mijne. Even dacht ik dat ik droomde maar daarna vergat ik alles wat er om me heen bestond.

Nee. Schoot er door mijn hoofd. Ik duwde hem van me af. "Nee." Justin keek me aan. Hij leek het niet te begrijpen. Mijn hersens kraakten. Wil ik hem nog wel als,.. "Maar," Justin pakte mijn hand vast. "Je gaat vreemd," Voordat ik het wist was het eruit. Justin stond op. Hij leek boos en gekwetst. "Ik ga niet vreemd." "Herinner je je dat gesprek aan de telefoon dan niet. Zo'n wijf zei dat je me moest vergeten. En daarna begon ze over-happy te giechelen." Schreeuwde ik, zo snel als het maar kon was Justin uit mijn kamer verwdenen. Er klonk een harde klap van de voordeur en ik haaste me naar het raam. Hij liep met zijn skateboard in zijn hand over de stoep. Zijn hoofd hing naar voren. Ik had hem gekwetst. Hij zou me nooit meer willen. ik voelde me broekzak trillen en haalde er een telefoon uit. "Betsy." Zei ik piepend. "Het spijt me. ik had niet weg moeten gaan. maar," Het was Justin, de vertrouwde Justin. "Geeft niet." zei ik en begon te glimlachen.

Ik liep met mijn gitaar in mijn hand naar de tuin en ging onder een boom zitten. Mijn hand ging langs de snaren en ik begon een beetje te pingelen. "Klink anders," Betsy keek op, Nick stond in de deuropening. Langzaam liep hij naar me toe. "Hoe bedoel je?" "Gewoon, je oude werk klonk zo, anders." Ik haalde mijn schouders op en Nick ging naast me zitten. "Wat doe je hier eigenlijk?" Nick keek naar het witte huis, het huis waar ik in woonde.